หัวใจเรายิ้มได้เอง

ในวันที่ 5 ธันวาคมที่ผ่านมา ฉันได้มีโอกาสรอรับเสด็จฯตอนก่อนที่ในหลวงของเราเลี้ยวรถกลับเข้าสู่โรงพยาบาลศิริราช และในวันที่ 7 ธันวาคมก็ได้มีโอกาสอีกครั้งตอนที่ท่านนั่งรถออกจากโรงพยาบาลเพื่อที่จะเสด็จไปที่วัดอนงคารามและบ้านจำลองของสมเด็จย่า สิ่งหนึ่งที่ฉันจดจำได้คือ วินาทีที่ได้เห็นท่านนั่งอยู่ในรถฉันยิ้มออกมาได้เองโดยที่ไม่รู้ว่าทำไม และหัวใจก็รู้สึกอบอุ่นมีความสุข โดยที่ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเหมือนกัน ฉันยกมือขึ้นโบกและกระโดดตัวลอย ราวกับว่ากำลังทักทายกับบุคคลที่ฉันรู้จักดีและเคารพรักมานาน เชื่อว่าหลายๆคนก็คงรู้สึกเช่นนี้ไม่แตกต่างกัน

ฉันเชื่อว่าถ้าบุคคลผู้หนึ่งมีจิตวิญญาณที่สูงส่งงดงาม ทำแต่คุณงามความดีมาตลอดชีวิต ในตัวของบุคคลผู้นั้นจะมีแสงสว่างหรือรัศมีที่เปล่งประกายออกมาจนใครๆก็สัมผัสได้ ความรักที่ในหลวงทรงมีให้กับประชาชนคนไทยตลอดระยะเวลาอันยาวนานหลายปีนั้น เป็นเหมือนสายใยเล็กๆที่มองไม่เห็น เชื่อมโยงระหว่างหัวใจของพระองค์และหัวใจของเรา แม้ว่าจะไม่เคยได้พบปะพูดคุยกัน แต่ก็เหมือนกับว่ารู้จักกันมานาน ในหลวงของเราคือหัวใจของแผ่นดิน ส่งความรักหล่อเลี้ยงกับหัวใจของเราคนไทยตลอดมาและในบางครั้ง การที่ได้มองภาพของพระองค์บนปฏิทิน หรือเห็นพระองค์ในจอโทรทัศน์ ก็มากพอที่จะทำให้เราตั้งใจจะพยายามเป็นคนดีต่อไป  เพราะหัวใจของเรารับรู้ได้ว่ามีความดีงามอยู่บนโลกนี้จริงๆ พระมหากษัตริย์ที่มีหัวใจที่แสนประเสริฐยืนอยู่บนแผ่นดินของเราจริงๆ พระองค์เหน็ดเหนื่อยและต้องพบเจอกับอุปสรรคมากมายมาตลอดชีวิต แต่พระองค์ก็ยังคงทำแต่สิ่งดีงามเช่นนี้เสมอตลอดมา เพราะฉะนั้นเราก็ไม่ควรย่อท้อที่จะพยายามทำสิ่งดีๆตลอดไปเช่นกัน

อยากให้แสงสว่างยิ่งใหญ่ดวงนี้ส่องอยู่บนแผ่นดินของเราตลอดไป   ทรงพระเจริญค่ะ